Innym razem w rym samym miesiącu czerwcu [1934 r.] szepnął tajemniczy głos: Jesteśmy sami, moje dziecię, tak dawno czekałem na tę chwilę, kiedy - wyzuta ze stworzeń - przyjdziesz do własnej swej duszy, by przestawać ze swoim Ojcem niebieskim, który wraz z Synem i Duchem Świętym obrał sobie mieszkanie w tobie. O, gdyby dusze umiały odrywać się od ziemi i od siebie samych, znalazłyby wewnątrz siebie niebo na ziemi. Czemuż nie przychodzą uwielbiać niebieskiego Gościa, czyż jestem dla nich tak obcy, że Mi nic nie mają dopowiedzenia? Moja córko, żyję w wielu duszach zupełnie zapomniany, jak gdyby tym duszom na Mnie nie zależało. Uwielbiaj Mnie w nich tak, jak adorujesz Jezusa ukrytego w Eucharystii.
Raz wieczorem, myśląc o Komunii św. następnego dnia, mówiłam Panu Jezusowi: Mój Jezu, jutro nastąpi wymiana w oddaniu
się. Oddam Ci moje serce, Ty mi dasz swoje. Oddam Ci moją duszę, Ty mi dasz swoją. Naraz przejęło mnie do głębi zagadnienie: A za Bóstwo - cóż Panu Jezusowi oddam? Nicość swoją - szepnął cichy głos.
Czułam się bezradna na myśl o tym, co inni czynią dla bliźnich, by im dopomóc, a ja nie mam do tego sposobności. Jezus mnie pocieszał: Oddałaś się za grzeszników na ofiarę.../9 Cicha ofiara ma nieraz większe znaczenie wobec Boga niż rozgłośne, wielkie czyny, jeżeli nie są przepojone miłością Bożą. Jeden drobny akt zaparcia się siebie, uczyniony z miłości, więcej wart niż wylewanie się na zewnątrz, pozornie [7] dla dobra bliźnich, w istocie - dla rozgłosu. Przyjmuję trudy i takich prac, bo w nich nie ma zamiarów wprost grzesznych, ale te dusze szkodzą sobie same. Postępują one z dobrami, jakie z prac apostolskich mogłyby osiągnąć, jak ci, co nie znając wartości banknotów, wymieniają je za bezcen.
9/ Jest to nawiązanie do prywatnego ślubu, złożonego przez s. Leonię w Łodzi 27 VIII 1933 r. i ponowionego w Starej Wsi przy okazji ślubów wieczystych (13 IV 1934 r.), na mocy którego oddaje się ona Panu Jezusowi na ofiarę za grzeszników, zwłaszcza uwikłanych w grzechy zmysłowe. - Por. N. II 10-11.21.
